![image](https://img.esteem.ws/b3yv67y3ok.jpg)

Ben çocukken bahçeli bir evimiz vardı. Evimizin 4 tarafı bahçeydi ve gerçekten çok güzel çiçekler ve meyve ağaçları vardı. Mandalina da bu ağaçlardan biriydi. Tam salon penceresinin yanımda olan bu ağaç açtığı zaman tüm salon o güzel çiçeklerinin kokusu ile dolardı. 

Mandalina ağaçlarının kokusu bana hep pencere kenarında ki koltukta gazetesini okuyan babamı ve diğer koltukta dantel yapan annemi hatırlatır. Masal gibi bir çocukluk geçirdim. Bahçeli ev, öğretmen baba, ev hanımı anne ve kendime örnek aldığım bir abla. Hayat bana güzellikleri o kadar çok vermişti ki herkesin hayatı o şekilde sanıyordum başka yaşam biçimi olmadığını düşünürdüm.

Bu şekilde düşünmem bu rüya alemi hayatın hiç hoşuna gitmemiş olacak ki hepsini bir kaç sene içinde aldı benden. 13 yaşımda o güzel çocukluğa çok acı veda ettim. Daha sonra hayata dair en büyük hatamı yaparak yaşamımın masalsı kısmını hatırlatacak her şeyden kaçtım.
 
Büyüyemiştim ve çocukta değildim. 

Bunun böyle gitmeyeceğini geç olsa bile en sonunda anladım. Düzeltmek için elimden ne geliyorsa yaptım kaçmadım o çocukluktan, en güzel anılarımı anlatmaya başladım. Anlatırken yaşadım. Hatamı telafi ediyorum. 

Örnek aldığım ablamın yüzüne bakmaz olmuştum. O kendi hatalarını telafi etmek çok uğraştı. Ben de uğraşıyorum. Temmuz ayında evlenecek olması da aramızdaki buzları eritmede büyük etken. Pek hediye alan birisi değilimdir. Ama geçen sene ablamın doğum gününde bir şey almam gerektiğini farkedip biraz da nişanlısının zorlaması ile ona çok sevineceğini düşündüğüm bir hediye aldım. Çocukluğumuzdan bir koku. 

Dünyanın en sevimli en minik ağacı olabilir kendisi. İlk zamanlar çok küçüktü meyvesinin tadı ekşiydi epey :). Şimdi git gide büyüyor saksısını da büyüttük. Umutlarımı da büyütüyor. Her şey çocukluğumda ki kadar güzel olamayacak olsa bile umarım bu narenciye güzeli bize şans olur.