“Mooie rozen die bloeien, mooie rozen ja ja”. Dat was de slagzin die de rozenverkoper op de Albertcuyp zo omstreeks 7 uur begon te schallen en dat de hele dag door. Ik schat zo’n 30 jaar lang.

Het was een beetje een krom oud mannetje die links van het huis van mijn oma stond. Op de 1ste Albertcuyp vanaf de McDonalds gezien.
Niks geen poespas met emmers en bordjes enzo en geen andere rassen maar gewoon een enorme stapel rode roosjes, keurig gestapeld, gewoon naakt op de kar. Donkergroen papiertje eromheen en klaar is Kees.

“Rode rozen die bloeien, Rode rozen ja ja”. Want dat kon ook in plaats van mooie rozen. Na 30 jaar was zijn slagzin zo verbasterd dat het meer gezongen werd dan gesproken.
Maar je wist voor goede rozen moest je daar zijn.

Hij stond er altijd, weer of geen weer.

“Blote dozen die groeien, blote dozen ja ja”. Maakt niet uit.
Je wist voor goede rozen moest je bij hem zijn.