** တြဲဘက္ေက်ာင္းဆရာ ကိုေဗဒါ **
myanmar·@kyawhlaing·
0.000 HBD** တြဲဘက္ေက်ာင္းဆရာ ကိုေဗဒါ **
.jpg) သီတင္းကၽြတ္ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ တစ္ေန႔ ဆရာကိုေဗဒါတစ္ေယာက္ အခန္းေအာင္းကာ စိတ္ေျပလက္ေပ်ာက္ လိုင္းဖြင္း facebook သံုးေနေလသည္။ " ဆရာ .........." " ဆရာ ရွိလား ………… " Fb သံုးရင္း ဖုန္းေလးကို အေပၚေအာက္ ဆြဲပြတ္ရင္း စိတ္၀င္စားစရာ သတင္းတစ္ပုဒ္ဖတ္ေနစဥ္ အိမ္ေရွ႕တံခါးဆီမွ ေခၚသံၾကားလိုက္သျဖင့္ လိုင္းပိတ္လိုက္သည္။ ေက်ာင္းသူတစ္ေယာက္နွင့္ ဇနီး တို႔ စကားေျပာသံၾကား၍ ထၾကည့္လိုက္ရာ ( ၉ )တန္း ေက်ာင္းသူေလး လွသဥၨာ ျဖစ္ေနသည္။ ညေနမိုးခ်ဴပ္ခါနီးမွ ဘာကိစၥရွိလို႔လာတာပါလိမ့္။ ေက်ာင္းပိတ္ရက္မွာ ဘယ္လိုအေၾကာင္းကိစၥ ျဖစ္ေပၚလာပါလိမ့္။ တကယ္တမ္း၌ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားသည္ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ အိမ္သို႔လာခဲလွသည္။ အခု…..လွသဥၨာ လို ေက်ာင္းသူမ်ိဴး လာတယ္ဆိုေတာ့ ပိုလို႔ပင္စဥ္းစားစရာ ျဖစ္ေနျပန္သည္။ တကယ္ေတာ့ လွသဥၨာ သည္ စိတ္မႏွံ႔ေသာ ရြာအေနာက္ပိုင္းမွ ေဒၚသူဇာခိုင္ ၏ သမီးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ပင္။  ဆရာေဗဒါတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ ၿပီခဲ႔ေသာႏွစ္ႏွစ္ကမွ သာယာကုန္းေက်းရြာ တြဲဘက္အထကေက်ာင္းသို႔ တာ၀န္ျဖင့္ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။ သာယာကုန္းရြာသည္ အိမ္ေျခ(၂၀၀)ေက်ာ္ရွိ၍ အေရွ႕အေနာက္ လမ္းတစ္ေၾကာင္းတည္းရွိသည္။ ေတာင္ေျမာက္ လမ္းတဖက္တခ်က္စီ၌ ေျခတန္ရွည္အိမ္မ်ား သရက္၊ ပိေတာက္စေသာ အရိပ္ရသစ္ႀကီးပင္မ်ား အစီအရီျဖင့္ ရြာတန္းရွည္လ်ားကာ စည္းကားၿပီး ေနခ်င္စဖြယ္ေကာင္းလွ၏။ အနီးအနား ပတ္၀န္က်င္ရြာမ်ားမွ အထက္တန္း ေက်ာင္းသူ ေက်ာင္းသားမ်ားသည္ သာယာကုန္း တြဲဖက္အထကေက်ာင္းသို႔လာ၍ ပညာသင္ၾကားၾကသည္။ ရြာသူရြာသားမ်ားသည္ လယ္ယာလုပ္ငန္းကို အဓိကလုပ္ကိုင္ၾကသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ေသာသူမ်ားသည္ စာရင္းငွါး၊ ေတာင္ယာခုတ္၊ ပိုက္ခ်၊ ငါးရွာ၊ သံုးဘီးဆိုင္ကယ္ေမာင္း စသျဖင့္ စီးပြါးရွာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ရြာအေနာက္ပိုင္း၌ တခုခုျဖစ္လွ်င္ အေရွ႕ပိုင္းေနသူမ်ား ေတာ္ရံုႏွင့္မသိၾက။ အေရွ႕ပိုင္း၌ တခုခုျဖစ္လွ်င္လည္း အေနာက္ပိုင္းသားမ်ား မသိၾကပါ။ သာယာကုန္းရြာသားမ်ားသည္ တစ္ေယာက္ခ်င္းဆိုလ်င္ ရင္းႏွီး သင့္ျမတ္ၾကေသာ္လည္း အလွဴအတန္းမ်ား၊ ရပ္ရြာအေရး၊ ေက်ာင္းေရးကန္ေရး စေသာကိစၥမ်ားကို အပိုင္းလိုက္ လုပ္ၾကၿပီဆိုလွ်င္ ညီညြတ္မႈမရွိၾကေပ။ ေရွ႕ယခင္ကတည္းကပင္ အေရွ႕ပိုင္း၊ အလယ္ပိုင္း၊ အေနာက္ပိုင္း သံုးပိုင္းသံုးအုပ္စုကြဲလ်က္ အျပဳိင္အဆိုင္ရွိေနသည္ကို မည္သူမွ ေပါင္းစပ္ ညီညြတ္ေအာင္လုပ္၍ မရေပ။ ထို႔ေၾကာင္းပင္ ရြာလံုးကၽြတ္ အစည္းအေ၀းလုပ္တိုင္း တပိုင္းႏွင့္တပိုင္း ျပႆနာျဖစ္ကာ စကားမ်ားၾကေလ႔ရွိသည္။ ဤကဲ႔သို႔ေသာရြာ၌ ဆရာေဗဒါတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံသည္ တြဲဘက္ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္ ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္။  ရြာအေနာက္ပိုင္းမွ လွသဥၨာသည္ အတန္းထဲတြင္ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားေရာ ဆရာ ဆရာမမ်ားကပါ အမွတ္ထင္ထင္ ဂရုတစိုက္ဝိုင္း၍ ၾကည့္ရႈျခင္းခံရေသာ ေက်ာင္းသူတစ္ဦးျဖစ္သည္။ သူ႔အေမမွာ ေဒၚသူဇာခိုင္ဆိုသည့္ နာမည္ႏွင့္လိုက္ေအာင္ပင္ ျဖဴေဖြးျပီး ရုပ္ရည္ခပ္သန္႔သန္႔နွင့္ ေခ်ာေမာလွပေသာ အမ်ိဴးသမီးတစ္ဦးျဖစ္သည္။ စိတ္မေဖာက္သည့္ အခ်ိန္ၾကည့္လွ်င္ သနပ္ခါးအေဖြးသားနွင့္ မ်က္နွာျပံဴးရႊင္ကာ စကားေကာင္းမ်ားကို ေျပာဆိုတတ္သည္။ တစ္ခါ တစ္ရံ ဆရာေဗဒါ ႏွင့္ လမ္း၌ဆုံလွ်င္ " သမီး လွသဥၨာ ကို ဆရာတို႔လက္ထဲအပ္ျပီးသား ပညာတတ္ေအာင္သင္ေပးဖို႔ ဆရာတို႔ကို အားကိုးပါတယ္ " ဟူ၍ ေျပာတတ္သည္။ အဲ.…စိတ္ေဖာက္ျပီဆိုလွ်င္ေတာ့ ရြာရိုးကိုေပါက္ အလ်ား အနံ ေလွ်ာက္သြားၿပီး ခုနစ္သံခ်ီဟစ္ေတာ့သည္။ သူ႔ေယာက္်ား သံုးဘီေမာင္းစာေလးႏွင့္ မိသားစု(၅)ေယာက္ ထမင္းနပ္မွန္ေအာင္ မနဲေခႊ်တာၿပီး စားေနရတဲ႕အေၾကာင္း သူ႔သား အႀကီးဆံုးက မေလးရွားကို အလုပ္သြားလုပ္မည္ဆိုၿပီး ထြက္သြားကတည္းက ၃-ႏွစ္ရွိသြားၿပီ မိဘကို သိတတ္မွာကိုထား အဆက္သြယ္ေတာင္ မရေတာ့သည့္အေၾကာင္း စသျဖင့္ သူ႔မိသားစုအေၾကာင္း ရြာထဲမွ သူမေက်နပ္သူမ်ား၏ အေၾကာင္းမ်ားကိုသာ အပ္ေၾကာင္းထပ္ေအာင္ ေအာ္ေျပာေနတတ္သည္။  (၉)တန္းခန္းထဲ လွသဥၨာ ေရာက္လာသည့္ေနမွစ၍ ဆရာေဗဒါ အေသအခ်ာ အကဲခတ္ၾကည့္သည္။ စိတ္မနွံ႕သူ၏ သမီးမို႔ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားက မေခၚမေျပာၾက။ ေဆးေဖာ္ေၾကာဖက္ မလုပ္ၾကေပ။ သူထိုင္ေသာခုံတန္း၌ မည္သည့္ေက်ာင္းသူမွ မထိုင္။ လွသဥၨာ ၏ ရင္ထဲ၌ သိမ္ငယ္စိတ္၊ အားငယ္စိတ္၊ ငိုခ်င္စိတ္မ်ား အဘယ္မွ်ျပည့္က်ပ္ေနမည္ကို အငွား ခံစားၾကည့္သည္နွင့္ပင္ ဆရာေဗဒါ့ အသည္းထဲတြင္ စူးခနဲ နာက်င္ေနပါသည္။ တစ္ခါလာလည္း အေရာင္လြင့္ေနေသာ ေက်ာင္းစိမ္းထဘီ၊ ဝါၾကန္႔ၾကန္႔ျဖစ္ေနေသာ အကၤ်ီးေလးနွင့္ ဆီမဲ႔ေနေသာ ဆံပင္ဆံစမ်ားက နားထင္စပ္မွာ ျဖာက်ေနသည့္ လွသဥၨာ ရုပ္ပုံလႊာကား ဆရာေဗဒါ၏ မ်က္လုးံအိမ္မွ ဘယ္ေသာအခါတြင္မွ ေပ်ာက္ကြယ္သြားမည္မဟုတ္။ လွသဥၨာ တစ္ေယာက္ စိတ္အားမငယ္ေအာင္ သူေက်ာင္းမတက္ေသာ ရက္မ်ား၌ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူမ်ားအား သူ႔ကို စကားေျပာၾကဖို ခင္ခင္မင္မင္ေနၾကဖို႔ သူတစ္ေယာက္တည္း အထီးက်န္ဆန္ဆန္ မထားၾကဖို႔ နားလည္ေအာင္ ေျပာျပထားရသည္။ ဆရာေဗဒါ ကိုယ္တိုင္ကလည္း အျခားသူမ်ားထက္ သူကို ပို၍စာေမးသည္။ စာရြတ္ျပခိုင္းသည္။ အားေပးစကားေျပာသည္။ သို႔ေသာ္သူ႔အေမ၏ အရိပ္မည္းမည္းၾကီးက သူ႔ကို အျမဲေခ်ာက္လွန္႔ေနသလားမသိ။ သူ႔ခမ်ာ စကားလည္းသိပ္မေျပာ စာအုပ္နွင့္ မ်က္နွာအပ္ကာ အျမဲတမ္းပင္ တုံဏိွဘာေဝ လုပ္ေနသည္က မ်ားေလသည္။ " လာေလ …… လွသဥၨာ အိမ္ထဲလာ " အခန္းဝဆီမွ ဆီးေခၚလိုက္ေသာအခါ သူ႔မ်က္နွာမွာ အျပံဴးမ်ား ေဝသြားသည္။ စာသင္နစ္တစ္၀က္လုံး သူျပံဴးတာ တစ္ခါမွ မျမင္ခဲ႔ရေသာ ဆရာေဗဒါသည္ပင္ အျပံဴးမ်ား ကူးစက္သြားေလသည္။ ပါလာေသာ လြယ္အိတ္ကို ေဘးမွာခ်ထားျပီး ထိုင္ခံုေပၚထိုင္ထိုင္ခ်င္း … " ဆရာ…ေနေကာင္းလား။ ေက်ာင္းပိတ္ကတည္းက ဆရာ့ကိုမေတြ႕တာ၊ ဆရာက အၿမဲတမ္း စိတ္ခ်မ္းသားေနတာပဲ။ ဆရာ…..ကြ်န္မတို႔ စာေမးပြဲ ဘယ္ေတာ့ေျဖရမွာလဲ။ က်မွာပါ။ ကြ်န္မကေတာ့ က်မွာပါ။ အို……က်လို႔မျဖစ္ဘူး။ အေမကနွင္ထုတ္လိမ့္မယ္။ ေအာင္ရင္ သိပ္ေကာင္းမယ္ဆရာ။ ဒါဆိုေနာက္နစ္ (၁၀)တန္းကို နစ္ခ်င္းေပါက္ ေအာင္ေအာင္လုပ္မယ္။ ေအာင္ရင္ ဆရာတို႔လို ေက်ာင္းဆရာ လုပ္မယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ဒီရြာမွာေတာ့ ျပန္မလုပ္ဘူး။ ကြ်န္မေအာင္ရင္ " ေညာင္ပင္သာ " ဆိုတဲ႕ ရႊာကေလးမွာ ေက်ာင္းဆရာမ သြားလုပ္မယ္။ ဆရာလည္း အဲဒီက်ရင္ အလည္လာခဲ႔ေနာ္။ အို……မေအာင္နိင္ပါဘူး။ ကၽြန္မ စာေတြမလိုက္ႏိုင္ဘူးဆရာ၊ ဒါေပမယ့္ ဆရာ အမွတ္(၃၀)ဆို ေအာင္နိုင္ပါ့မလား။ ေအာင္ရင္ တကယ္ေျပာတာ။ ေညာင္ပင္သာရႊာေလးမွာ ေက်ာင္းဆရာမ သြားလုပ္မယ္ဆရာ။ ေၾသာ္.....ဆရာ ကြ်န္မအခု ၿမဳိ႕ကျပန္လာတာ၊ ေက်ာင္းပိတ္တုန္း ကၽြန္မအေဖနဲ႔ ၿမဳိ႕ကိုလိုက္သြားတယ္ ဆရာ။ ၿမဳိ႕မွာ အရမ္းေပ်ာ္စရာေကာင္းတယ္၊ လူေတြလည္း အမ်ားႀကီး၊ ကားေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ ဆရာရယ္။ အမေလး ေမာလိုက္တာ။ အစ္မေရ ေရတစ္ခြက္ေလာက္ " ဆရာေဗဒါဇနီးက ေရခပ္ေပးလိုက္သည္။ ေရေသာက္ေနေသာ လွသဥၨာ ကို ၾကည့္ကာ ဆရာေဗဒါတစ္ေယာက္ အံ႔ၾသမိေနသည္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ အာေစးထည့္ထားသူလို ေတမိလို နႈတ္ဆိတ္ေနခဲ႔သူ၊ အခုက်ေတာ့လည္း ေရပက္မဝင္ေအာင္ ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ေျပာသြားသည္။ စာသင္ခန္းထဲမွာ သိမ္ငယ္ ညိူးႏြမ္းေနေသာ မ်က္နွာကား ယခုေတာ့ နွင္းပန္းေလးလို လန္းဆန္းလို႔ပါလား။ မည္သို႔ပင္ျဖစ္ေစ လွသဥၨာ ျပံဴးရြင္ တက္ၾကြေနသည္ကို ျမင္ရလွ်င္ စကားေဖာင္ေဖာင္ေျပာသည္ကို ေတြ႕ရလွ်င္ ဆရာေဗဒါ ဝမ္းသာသည္။ သူ႕ဘဝ ထာဝရေပ်ာ္ရႊင္နိုင္ပါေစဟု စိတ္ထဲက ေရရြတ္ေနမိသည္။ " ဒါနဲ႕……လွသဥၨာ၊ ဆရာ့ဆီလာရတဲ႕ အေၾကာင္းကိုလည္းေျပာပါဦး။ ဘာအခက္အခဲမ်ားရွိေနလို႔လဲ။ ေျပာပါ၊ ဆရာ့ကို အားမနာနဲ႕။ ကူညီနိုင္တဲ႕အခက္အခဲဆိုရင္ ဆရာကူညီမယ္ " ဆရာေဗဒါ ေမးခြန္းမဆုံးခင္မွာပင္ လွသဥၨာ သည္ သူ႔နီညိဴေရာင္ လြယ္အိတ္အိုေလးထဲမွ အထုပ္ကိုထုတ္၍ ဆရာေဗဒါ ေရွ႕ခ်လိုက္သည္။  " ဆရာ …… ဆရာ့ကို ေဟာဒီတဘက္ေလးနဲ႕ ဦးဦး ဖ်ားဖ်ား လာကန္ေတာ့တာပါ " အို………ျမတ္စြာဘုရား။ စိတ္ထဲမွ ေယာင္ယမ္းလိုက္ေသာ ဘုရားတသံသည္ ဆရာေဗဒါ၏ နူတ္ဖ်ားမွ ခုန္မထြက္သြား၍ ေတာ္ေသးသည္။ ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လား။ အိမ္မက္မ်ား မက္ေနတာလား။ ဘယ္လိုမွ မေမွ်ာ္လင့္ခဲ႔။ ဤသို႔ျဖစ္လာလိမ့္မည္ဟု ဆရာေဗဒါတစ္ေယာက္ ဘယ္တုန္းကမွမထင္မွတ္ခဲ႔ ။ ဆရာေဗဒါ စာသင္ၾကားေနသည့္ သာယာကုန္း တြဲဘက္အထက္တန္းေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူ အမ်ားစုမွာ လက္ေဆာင္ပဏၰာမ်ားနွင့္ လာျပီးကန္ေတာ့တယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္နည္းလွသည္။ စာသင္ခန္းထဲမွာသာ " ဆရာ……ဆရာ " လို႕ ဝတ္ေက်တန္းေက် မနားတမ္းေခၚေနၾကေသာ္လည္း ေက်ာင္းပုရိဝုဏ္အျပင္ဘက္ ေရာက္သြားျပီဆိုလွ်င္ " ဆရာ " လို႔ တစ္စက္ကေလးမွ မေခၚေတာ့။ (၁၀)တန္း ေအာင္သြားသူမ်ားက ပိုဆိုးသည္။ လမ္းေတြ႕လွ်င္ နႈတ္ေတာင္မဆက္ေတာ့ဘဲ ခပ္တည္တည္နွင့္ ေရွာင္သြားၾကသည္။ တခ်ိဴ႕ဆိုလွ်င္ ပခုံးခ်င္း မတိုက္မိေအာင္ ကိုယ္ကပဲဦးေအာင္ ေရွာင္ေပးလိုက္ရသည့္ အခါမ်ိဴးပင္ ရွိေသးသည္။ ေနာက္ျပီးေစတနာ ပရပြနွင့္ အားၾကိဴးမာန္တက္ သင္ေပးလိုက္သျဖင့္ ရွားရွားပါးပါး " ျမန္မာစာ " ဂုဏ္ထူးေလးမ်ား ထြက္လာ၍ ဝမ္းသာပီတီျဖင့္ လူပုံအလယ္၌ " ျမိဴ႕ေက်ာင္းၾကီးကေတာင္ ျမန္မာစာ ဂုဏ္ထူး မထြက္ဘူး။ တို႔ရြာတြဲဘက္ေက်ာင္းေလးက ထူးထူးျခားျခား ထြက္တာကြ " ဟူ၍ ဂုဏ္ယူ ဝင့္ၾကြား စကားေဖာင္ဖြဲ႕မဆုးံခင္မွာပင္ " ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္မွ ဂုဏ္ထူးထြက္တာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ၾကိဴးစားလို႔ထြက္တာ" ဟု ေျပာျဖစ္ေအာင္ ေျပာသည့္သူက ရွိေသးသည္။ သင္စရာမလိုဘဲ ေမြးကတည္းက အကုန္လုးံ တတ္လာခဲ႔သည့္အလား။ ဆရာ၊ ဆရာမမ်ား၏ အခန္းက႑ကို ေမ့ေဖ်ာက္ပစ္ ဖို႔ၾကိဴးစားၾကသည္။ သည္ၾကားထဲ ရြာ့မ်က္နွာဖုးံ ဂုဏ္သေရရွိ လူၾကီးလူေကာင္း အခ်ိဴ႕၏ သားသမီးမ်ားကလည္း မိဘ၏အရိွန္အဝါျဖင့္ ေက်ာင္းထဲေရာ ေက်ာင္းျပင္ပမွာပါ မေခ်မငံေသာအျပဴအမူ အေျပာအဆိုမ်ားနင့္ ဆက္ဆံျပန္ေသးသည္။ သည္လို ေစတနာနားမလည္ေသာ ေက်းဇူးတရားမသိတတ္ေသာ တပည့္တပန္းမ်ားနွင့္ အျမဲလိုလို ၾကဴံေတြ႕ေနခဲ႔ရေသာ တြဲဘက္ေက်ာင္းဆရာကေလး ကိုေဗဒါမွာ အခုလို စိတ္မနွ႕ံသူတစ္ေယာက္၏ သမီး၊ (၉)တန္းေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္က ဆရာကို ဆရာမွန္းသိ၍ လာေရာက္ကန္ေတာ့သည့္ အျဖစ္ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕ၾကံဳရေသာအခါ မအံ႔ၾသပဲ မေနနိင္ၿပီ။ ဝမ္းသာၾကည္နူးစိတ္ကလည္း ရင္ထဲ၌ ျပည့္သိပ္၍ေနေလသည္။ လွသဥၨာ သည္ ဆရာေဗဒါေရွ႕၌ ဒူးတုပ္လ်က္ " ကာယကံ၊ ဝစီကံ၊ မေနာကံနဲ႕ ဆရာ့ကို ျပစ္မွားခဲ႔ရင္ ကြ်န္မကို ခြင့္လႊတ္ပါဆရာ " ဟူ၍ ဦးသုးံၾကိမ္ခ်ေနစဥ္ ဆရာေဗဒါမွာ ဝမ္းသာလြန္းသျဖင့္ ဘာဆုေတြေပးရမွန္း မသိေအာင္ျဖစ္သြားသည္။ ေနာက္ဆုးံေတာ့ " ဆရာ့ တပည့္မ ေက်ာင္းစာေမးပြဲသာမက ဘဝစာေမးပြဲေတြလည္း ေအာင္ျမင္နိုင္ပါေစကြယ္ " ဟု ဆုေပးစကား ေျပာေနစဥ္မွာေတာ့ ဆရာ့မ်က္လုးံအိမ္ဝယ္ မ်က္ရည္မ်ား ျပည့္လွ်ံေနခဲ႔ျပီ ။ " ဆရာ………ကြ်န္မကို ျပန္ခြင့္ျပဴပါ " ကိုေဗဒါေခါင္းညိတ္လိုက္ၿပီး လွသဥၨာကို ျခံအျပင္ရွိ စကားဝါပင္ေအာက္အထိ လိုက္ပို႔သည္။ ကိုေဗဒါ လက္ထဲမွာ လွသဥၨာ ကန္ေတာ့ခဲ႔ေသာ တဘက္ေလးကို က်စ္က်စ္ဆုပ္ရင္း "ေၾသာ္ သိတတ္လိုက္တဲ႕ တပည့္မေလးရယ္ " ဟု ေရရြတ္ကာ အေမွာင္ထုသန္းလာေသာ ရြာလယ္လမ္းမေပၚမွာ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ထြက္ခြာသြားေသာ လွသဥၨာ၏ ေက်ာျပင္ကို အေမွာင္ထုထဲ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ လိုက္၍ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။  " ဘယ္လိုလဲေက်ာင္းဆရာ၊ ဘာေတြေငးၾကည့္ေနတာတုးံ " အလုပ္ျပန္လာေသာ ကိုစံေရႊ လွန္းေမးလိုက္ေသာအသံၾကားမွ မ်က္လုးံအၾကည့္ရုပ္သိမ္းလိုက္သည္။ " ေၾသာ္……ကိုစံေရႊပါလား၊ ကိုစံေရႊကို ၾကြားရဦးမယ္ဗ်ာ။ ေဟာဒီ သာယာကုန္းရြာမွာရွိတဲ႔ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေတြက ဆရာကိုဆရာမွန္းသိတဲ႕သူ တစ္ေယာက္တစ္မွ မရွိဘူးလို႕ တစ္ခါ ခင္ဗ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေျပာခဲ႔ဖူးတာ မွတ္မိေသးရဲလား။ အခုေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ေျပာတာနဲ႕ တက္တက္စင္ေအာင္ လြဲသြားျပီဗ်ာ။ အမယ္ေလး အခုဗ်ာ ေဟာဒီတဘက္ေလးနဲ႔ ဆရာကိုဆရာမွန္းသိလို႔ အာစရိယဆရာကို ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ က လာကန္႔ေတာ့သြားျပီဗ်။ ဒီရြာမွာရွိတဲ႕တပည့္ေတြထဲက ဒီတပည့္မေလးကိုေတာ့ အလိမၼာဆုးံတပည့္ဆိုျပီး ကြ်န္ေတာ္ ကမၸည္းထိုးထားရမယ္ဗ် " ၾကည္နူးစိတ္ေၾကာင့္ ကိုေဗဒါ ေလသံမ်ား တတ္ၾကြရႊန္လန္းေနေလသည္။ " ဘယ္အတန္းကလဲ ဘယ္သူ႔သမီးလဲ ဆရာ " " (၉)တန္းက လွသဥၨာဆိုတဲ႔ ေက်ာင္းသူေလးဗ်ာ။ သူ႔အေမကဗ်ာ ဟို ရြာအေနာက္ပိုင္းက ေဒၚသူဇာခိုင္ေလ " " ေၾသာ္ ေဒၚသူဇာခိုင့္ သမီးလား၊ ခုနလမ္းမွာ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ ေရွာင္ခဲ႔တဲ႕ ေကာင္မေလးထင္တယ္ " " ဟုတ္တယ္၊ ခုေလးတင္ ကြ်န္ေတာ့္ဆီက ျပန္သြားတာ " " ဟာ.....အဲဒီေကာင္မေလးက စိတ္ေဖာက္သြားတဲ႕ ေကာင္မေလးပဲ " " ဗ်ာ…………" ဆရာေဗဒါ သူ႔နားကိုပင္ သူမယုံနဳိင္။ ရင္ထဲ၌လည္း ေယာက္ယက္ခတ္သြားသည္။ " ဟုတ္ေရာဟုတ္ရဲ႕လား ကိုစံေရႊရာ " " ေက်ာင္းဆရာက ေက်ာင္းပိတ္ထားေတာ့ တပည့္ေတြသတင္း ဘာမွမသိေတာ့ဘူးထင္တယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ၿပီး ေနာက္တစ္ေန႔မွာပဲ သူ႔အေဖသံုးဘီးနဲ႔ ၿမဳိ႕ကိုလိုက္သြားတာ လမ္းမွာကားေမွာက္ၿပီး ေခါင္းကိုထိသြားလို႔တဲ႔ဗ်ာ စိတ္ေဖာက္သြားတယ္။ ေဆးရံုတက္ေဆးကုဖို႔လဲ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ သူ႔အေဖက သမီးကို ေဆးခန္းေလးျပၿပီး ျပန္လာခဲ႔တယ္ ဆရာ။ ဟိုတစ္ေန႔လည္း အိမ္ေခါင္မိုးေပၚကို ထမီခါးေတာင္းက်ိဴက္ၾကီးနဲ႕တတ္ျပီး ေအာက္ကိုခုန္ခ်တာ ကံေကာင္းလို႔ဘာမွမျဖစ္တာတဲ႕။ ေနာက္တစ္ေန႔ အေဖာ္ေတြနဲ႕ ေညာင္ပင္သာရြာကို သြားမယ္ဆိုၿပီး ထြက္သြားေရာ၊ ဖေအၾကီးကေနာက္ကတစ္ေကာက္ေကာက္နဲ႕၊ သမီးမိန္းကေလးက အပ်ိဴေပါက္ကေလးကျဖစ္ျပန္၊ မိန္းမကစိတ္မနွံ႔၊ သမီးကလည္းစိတ္မနွံ႔နဲ႕ ၾကားထဲက ဖေအၾကီးက သနားစရာဗ်ာ။ သူ႕ခမ်ာ အလုပ္လည္း ေကာင္းေကာင္းမလုပ္ရဘူး။ ကားေမွာက္တုန္းက ဘာမွမျဖစ္တာ ေတာ္ေသးတယ္။ ဒီမနက္ကပဲ အဲဒီေကာင္မေလး ဘယ္ကျပန္လာမွန္းမသိ ကြ်န္ေတာ္တို႔ လယ္ထဲက စပါးပင္ေတြကို ႏႈတ္သြားေသးတယ္။ အဲေနာက္ ေပ်ာက္သြားလို႔ဆိုျပီး သူ႔အေဖ လိုက္ရွာေနတာ။ အခုပဲကြ်န္ေတာ္နဲ႕ ေစ်းကြင္းထဲမွာ ေတြ႕ခဲ႔ေသးတယ္။ ေကာင္မေလးက ေျခဦးတည့္ရာ ေလွ်ာက္သြားေနရင္းနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာအိမ္ ေရာက္လာတာေနမွာေပါ့ "  ကိုစံေရႊစကားကို နားေထာင္ရင္း ကိုေဗဒါတစ္ေယာက္ ေက်ာက္ရုပ္လို ျငိမ္သက္ေနမိသည္။ အမ်ိဴးအမည္မသိေသာ ေဝဒနာအစိုင္အခဲမ်ားကလည္း ရင္ထဲသို႔အၾကမ္းပတမ္း ဝင္ေရာက္လာသည္။ ဘဝဆိုးခ်င္းလာတူေနသည့္ လွသဥၨာတို႔ သားအမိနွစ္ေယာက္အျဖစ္ကို စဥ္းစားေနရင္း အသက္ရူ မြန္းက်ပ္လာသည္။ တစ္စုံတစ္ခုကို မေက်နပ္ျဖစ္မိေသာ စိတ္ေၾကာင့္ နွလုးံသားတြင္လည္း စူးစူးနစ္နစ္ ခံစားလိုက္ရသည္။ တြဲဘက္ေက်ာင္းဆရာေလး ကိုေဗဒါသည္ တပည့္မေလး၏ တဘက္ေလးကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ ကိုင္ထားရင္း အေျဖရခက္လွေသာ ေမးခြန္းေလးကို ရင္ထဲ၌ အထပ္ထပ္ေမးေနမိေတာ့သည္။ " ဆရာ့တပည့္မေလးရယ္ ဘာေၾကာင့္ဒီလိုျဖစ္သြားရတာလဲဟာ "  စာဖက္သူ steemit user မ်ားအား အစဥ္ေလးစားလ်က္… @kyawhlaing MSC 015 photo = google image, fb
👍 kyawhlaing, cryptohustlin, mamamyanmar, konyi, julybrave, honeysara, ahtaroo, ayemomo, yehtethein, naythuhtet, thura, poewuttyee, henryba, sheinthu, mgmgkse, ansoe, ohreally, primetimesports, fivestargroup, royrodgers, thantzin, gelatofresco, phogyan, komoezaw, camelot, curie, hendrikdegrote, anwenbaumeister, kushed, pharesim, kachinhenry, htinlinaung,