![bird](https://i.hizliresim.com/WQ6ZdL.jpg)

Beş-altı yaşındaydım. Eylül başlarıydı sanırım. Köy evine dedemin yanına gelmiştik. Babam, kömürleri poşetlemek için çatıya çıkmıştı ve o zamanlar bizim çatı epey hasarlıydı. Hatta kışın soğuk hava gelirdi oradan. Bazen de kargalar. Mutfak havalandırmasından bağırmıştım babama, yumurta bulursa getirsin diye. Duyduğundan emin olana kadar bağırmıştım hatta. 'Bakacağım.' cevabı gelince nihayet susup beklemeye koyulmuştum. Kaç saat geçtiğini hatırlamıyorum. Elleri, yüzü siyahlar içinde gelmişti babam. Yorulup yorulmadığı umurumda bile değildi, yumurtayı aramıştı gözlerim. Aşırı titizdi, o haldeyken dokunmazdı hiçbir yere. Yarım saate yakın temizlenmesini beklemiştim banyo kapısında. Sonra cebinden küçücük bir yumurta çıkarıp uzatmıştı bana. Ellerimden bile küçük, avuç içimden bile... 
 
Evde bulduğum bütün pamukları küçük bir karton kutuya koyup yumurtayı tam ortasına yerleştirmiştim. Kutuyu da sobanın yakınlarına... Her sabah, her gece, her yemek vakti, her uyku öncesi konuşmuştum onunla. İçinden karga mı serçe mi çıkacağını bilmediğim o yumurtayla saatlerce konuşmuştum. On üç gün bekleyebilmiştim. Onu görmek istiyordum artık. Önce elimle birkaç kere tıklatmıştım. İçerideydi, beni duyuyor olmalıydı. Belki işaretimi beklemişti bunca zaman, uyanmak için. Ama uyanmamıştı. Kaşık getirip yavaşça kabuğa vurmayı denemiştim sonra. Canı yanmadan içeriden çıkmasına yardım edecektim. Küçük birkaç darbenin ardından kırılmıştı kabuk. Yine uyanmamıştı. Sinirlenip kabuğu hızlıca soymaya başladığımda elime beyaz renkli, tüysüz, saydam sıvıya bulanmış küçücük bir yaratık düşmüştü. Beklediğim şey o değildi. Ölmüştü, ağladım. On üç yaşıma kadar onu ben öldürdüm sandım. Sonra yuvasından alıp getiren babam olduğu için babamın öldürdüğüne inandım. Sonra yuvasında yalnız bıraktığı için annesinin. Ve sonra babama eve getirmesini söylediğim için yine benim. Bunları düşünmek sonucu yıllarca değiştirmemişti. Kuş ölmüştü ve suçlunun kim olduğunun önemi yoktu.
 
Anladım ki sevmek tek başına yetmiyordu hiçbir şeye. Hatta istemek de yetmiyordu. Sabır ve zaman gerekiyordu, sevgiyi büyütüp olgunlaştırmak için. Ben hiç sabredemezdim küçükken. Her şey bir anda olsun, her şeyi bir anda öğreneyim isterdim. Meraklıydım, aceleciydim. Hatta bizimkiler artık usanmıştı benim aceleciğimden. Ama o gün ölen kuş bizimkilerin aksine aceleci yanımı törpülemeyi başardı. Ben sabretmeyi ölü bir kuştan öğrendim.