က်မငယ္စဥ္က..စာဆိုရင္..ဘာစာျဖစ္ျဖစ္..အျမဲဖတ္တဲ႔အက်င့္...။ေနာက္ဆုံး..က်မလမ္းေလ်ာက္ေနစဥ္..လမ္းေဘးမွာ
စာရြက္ေလးတရြက္.ေတြ႔ခဲ႔ရင္လည္း..ေကာက္ဖတ္တာ။
အဲလိုမ်ိဴး စာနဲ႔ပတ္သက္ရင္..ဝါသနာကႀကီးသလား.မေမးနဲ႔
ေလဘဲ။ဝတၳဴ ႐ွည္၊ဝတၳဴ တို၊ေဆာင္းပါး၊ကာတြန္း..ဘယ္ဟာ
မွအလြတ္မေပးခဲ႔ဘူး။
    ဒီေလာက္ဖတ္ခဲ႔သမ်ွေတြအထဲကမွ...ဒီေန႔အထိ
သတိရေနဆဲ...၊ဘဝင္မက်ေနဆဲ..ဝတၳဴ တိုေလးတပုဒ္။
ေခါင္းစဥ္လည္းမမွတ္မိေတာ႔ပါ။ၾကာပီဆိုေတာ႔လဲ...။
ႏွစ္သုံးဆယ္ေလာက္ၾကာခဲ႔ပီေလ....။ဒါေပမဲ႔..ဇာတ္လမ္း
ကိုေတာ႔..လုံးဝမေမ႔တာေသျခာတယ္။ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့...ဇာတ္သိမ္းကို..က်မစိတ္က
မႀကိဳက္တာ..။အဲဒီမႀဳကိဳက္တဲ႔အခ်က္ကဘဲ..ဒီေန႔အထိ
စြဲလန္းမႉ႔ကိုျဖစ္ေစတာလား...ေဝခြဲလို႔မရဘူး။
 လြန္ခဲ႔ေသာႏွစ္သုံးဆယ္က..ရန္ကုန္ျမိဳ႔ရဲ႕ဇာတ္အိမ္ဖြဲ႔ထား
တဲ႔ဇာတ္လမ္းေလး...။ဇာတ္လမ္းေလးက...
ရန္ကုန္မွာဘတ္စကားစီးရင္း...အမွတ္မထင္ၾကဳံ ႀကိဳက္မႉ႔ေလးတခုအေပၚမွာ...ေကာင္ေလးတေယာက္ရဲ႕
ရင္ထဲစြဲက်န္ေနခဲ့တဲ့ေကာင္ေလးတေယာက္ရဲ႕ခံစားခ်က္။
အခုေခတ္လူငယ္ေတြအေနနဲ႔ကေတာ႔...
ဒါေလးမ်ား ..ဆိုပီး၊ရင္ထဲမွာဘာမွခံစားမွာ..မဟုတ္သလို
ဘာမွလဲက်န္ေနမွာ..မဟုတ္ပါဘူး..။ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ႔
ေျပာင္းလဲေနတဲ႔ေခတ္နဲ႔အညီ..လူေတြရဲ႕စိတ္ကေျပာင္းလဲ
ကုန္ပီေလ...။ဒါေပမဲ႔..က်မကေတာ႔..ေခတ္ေတြဘယ္လိုဘဲ
ေျပာင္းေျပာင္း..က်မစိတ္ကမေျပာင္းလဲဘူး။
ရာထူးေတြ၊ဂုဏ္ပကာသနေတြ၊အဆင္႔အတန္းျမင့္မားေတြ
ဆိုတဲ႔အေရာင္အေသြးစုံလင္မႉ႔ေတြက..က်မရဲ႕ျဖဴ စင္တဲ႔စိတ္
ခံစားခ်က္ကို..အေရာင္ေျပာင္းေအာင္..မလုပ္ႏိူင္ဘူး။
လူဆိုတာ..အာ႐ုံကိုႏွစ္သက္တယ္။ခံစားျခင္တယ္။
လူတေယာက္ရဲ႕ႏွစ္ျခိဳက္မက္ေမာ..လိုျခင္တမ္းတမႉ႔တခုကို
"အဆင့္အတန္း"ဆိုတဲ့"ခြဲျခားမႉ႔"တခုက၊ပိတ္ပင္တားဆီး
လိုက္တယ္..ဆိုတာမ်ိဴးကို၊ဒီေန႔အထိ..က်မလက္မခံဘူး။
စည္းစိမ္ဥစၥာခ်မ္းသာႂကြယ္ဝေနသူက...
ဆင္းရဲႏြမ္းပါးတဲ႔လူတေယာက္ကို.."လူ"တေယာက္အျဖစ္
အသိအမွတ္မျပဳတာ.ဆိုတာ...ဘုရား႐ွင္ေဟာၾကားထားတဲ႔
ေမတၱာေတြ၊က႐ုဏာေတြကို..အေလးမထားတာ၊ဂ႐ုမစိုက္
တာနဲ႔အတူတူပါဘဲ။
သူတို႔ကိုးကြယ္တာဘုရားမျဖစ္ႏိူင္ဘူး။သူ႔တို႔ႏွလုံးသားမွာ
ဘုရားရဲ႕အဆုံးအမေတြ..မကိန္းေအာင္းႏိူင္ဘူး။သူတို႔စိတ္
ကိုလြႇမ္းမိုးထားတာက...စည္းစိမ္ဥစၥာႂကြယ္ဝမႉ႔ဘဲ။
ဒီေတာ့..ဆင္းရဲတဲ့လူတေယာက္ရဲ႕ခံစားခ်က္ကိုနားလည္
ေပးႏိူင္တဲ႔အသိဆိုတာ...စညိးစိမိဥစၥာကိုးကြယ္တဲ႔သူမွာ
မျဖစ္ေပၚႏိူင္ေတာ့ဘူး။ဒီေတာ့..ဝတၳဴ တိုထဲကေကာင္ေလး
က..အင္မတန္ဆင္းရဲတယ္။ဘယ္ေလာက္ထိဆင္းရဲသလဲ
ဆိုရင္...လူေတြမလုပ္ျခင္တဲ႔ေဆး႐ုံရဲ႕ရင္ခြဲ႐ုံအေစာင့္။
ခ်မ္းသာတဲ့မိသားစုဝင္ေကာင္မေလးနဲ႔ဘတ္စကားလက္တန္းကိုကိုင္ရင္း..အမွတ္မထင္ထိမိခဲ့တဲ့လက္ေခ်ာင္းေလး
ရဲ႕အထိအေတြ႔အေပၚမွာေရာ...အမွတ္မထင္လွမ္းၾကည့္ခဲ႔
တဲ႔ေကာင္မေလးရဲ႕မ်က္ဝန္းတစုံအေပၚမွာ..စြဲလန္းသြားတဲ႔
စြဲလန္းမႉ႔ကိုေတာ့.ေကာင္မေလးက..သိမွာမဟုတ္ဘူးေလ
.ဒုတိယအႀကိမ္ေျမာက္..သူတုိ႔ႏွစ္ဦးရဲ႔ေတြ႔ဆုံမႉ႔ကလဲ...
ေတာ္ေတာ္ဆန္းၾကယ္တယ္။ျမိဳ႔ထဲလမ္းမတခုမွာ...မ်က္ႏွာ
ခ်င္းဆိုင္ေတြ႔တဲ့ခဏမွာ...ေကာင္မေလးက..သူစီးလာတဲ႔
ဖိနပ္ကျပတ္သြားေလရဲ႕။ေကာင္မေလးက..လမ္းမႀကီးေပၚ
မွာဖိနပ္က..႐ုတ္တရက္ျပတ္သြားေတာ့..႐ွက္တာေပါ့ေနာ္။
အခုေခတ္လို..လမ္းေဘးဝဲယာမွာအေရာင္းဆိုင္မေပါဘူးေလ။အဲဒီအခ်ိန္မွာ.ေကာင္ေလးေရာက္လာပီး..သူစီးလာတဲ႔
ဖိနပ္ကို.ေပးစီးလိုက္တယ္။ေကာင္မေလးကျငင္းမွာစုိးတဲ႔
ေကာင္ေလးက..ေကာင္မေလးဘာမွမေျပာခင္မွာဘဲ..
အျမန္ထြက္လာခဲ႔တယ္။တကယ္ဆိုရင္...ေကာင္မေလးကလဲ..ျငင္းမွာမဟုတ္ဘူး။
ဖိနပ္ဆိုင္မေရာက္မခ်င္း..ေျခဗလာနဲ႔စာရင္..ဘာဖိနပ္ျဖစ္ျဖစ္..ေဘးလူေတြၾကည့္မခံရဖို႔ကအေသျခာဆုံးေလ...။
ေခ် ြးနဲစာနဲ႔ဝယ္ထားရတဲ႔သူ႔ဖိနပ္ေလးဟာ...ဖိနပ္ဆိုင္ေ႐ွ႔
ေျမာင္းထဲ.အပစ္ခံရတာေတာ့..ေကာင္ေလးကသိပုံမရဘူး။
တတိယအႀကိမ္ေျမာက္..ေတြ႔ဆုံမႉ႕မွာေမ်ွာ္လင့္ခ်က္ေတြ႐ွင္သန္ခြငိ႔ရပီလို႔ေကာင္ေလးကမွတ္ယူမူ႔ေလးေပါ႔။
ေဆး႐ုံကရင္ခြဲ႐ုံမွာလာထုတ္တဲ႔အေလာင္းက..ေကာင္မေလးသူငယ္ခ်င္းရဲ႕အေမ။အသုဘကိုျပင္ေပးဖို႔ထုတ္ေပးတဲ႔
နႉတ္ခမ္းနီအေကာင္းစားကို..ျပန္မယူတဲ႔အျပင္..၊ေဆာင္ရြက္ေပးခပိုေငြကိုေတာင္..ေကာင္မေလးကျပန္မယူသြားခဲ႔ဘူး။ဒီနႉတ္ခမ္းနီေလးဟာ..ေကာင္ေလးရဲ႕သြား
ေလရာ..မပါမျဖစ္တဲ႔..အေရးႀကီးဆုံးပါေလရာေလးေပါ့။
သူဝတ္တဲ႔အက်ၤ ီအိပ္ထဲမွာေလ..။သူ႔ႏွလုံးသားနဲ႔အနီးဆုံးေပါ့ေနာ္။ဒီလိုနဲ႔..လအေတာ္ၾကာ
သည္အထိမေတြ႔ၾကဘူး။ေကာင္ေလးကေတာ့...ေတြ႔လိမ့္
ႏိူးႏိူးနဲ႔ေမ်ွာ္ကိုးခဲ့ရေန႔ေတြေပါ႔...။ဒီၾကားထဲ..ေကာင္ေလးက
အဖ်ားဝင္ပီး.ခြင့္ရက္႐ွည္ယူလိုက္ရေသးတယ္။
အလုပ္ျပန္ဝင္တဲ႔ေန႔မွာ..ရင္ခြဲ႐ုံေ႐ွ႔မွာေကာင္မေလးရဲ႔သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူေရာက္လာပါတယ္။သူငယ္ခ်င္းျမင္မွေတာ့
သူလဲပါမွာဘဲဆိုတဲ႔အေတြးနဲ႔၊ေဘးဝဲယာကို႐ွာၾကည္႔တာေပါ႔။ေမးလဲမေမးရဲဘူး။
ေမးရေအာင္ကလဲ..ဘာမွမဟုတ္ၾကေတာ့..။
ေကာင္မေလးသူငယ္ခ်င္းေပးတဲ႔စာရြက္ကိုယူပီး..
ရင္ခြဲ႐ုံထဲဝင္လိုက္ေတာ့...ေကာင္ေလးခမ်ာ..အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္သလိုျဖစ္သြားေလတယ္....။သူထုတ္ရမဲ့အေလာင္းက
သူသိပ္ခ်စ္တဲ့..သိပ္စြဲလန္းခဲ့ရတဲ့ေကာင္မေလး.ျဖစ္ေနတယ္ေလ...။
ေကာင္ေလးက.မယူျခင္လို႔စြန္႔ပစ္ထားတဲ႔သူ႔နႉတ္ခမ္းနီနဲ႔ဘဲ
ေကာင္ေလးလက္နဲ႔ထိသမ်ွပစၥည္းကိုရြံတဲ႔..ေကာင္မေလး
ရဲ႔မ်က္ႏွာကို..သူရြံတဲ႔လက္နဲ႔ဘဲလွလွပပျပင္ဆင္လိုက္တယ္ေလ....။ဇာတ္လမ္းေလးကေတာ့..ဒါပါဘဲ။
ဇာတ္လမ္းက..အဆုံးသတ္သြားေပမဲ႔..အဆုံးမသတ္ႏိူင္
တာက..က်မ။
လူ႔ေလာကႀကီးရဲ႕မညီမ်ွ မႉ႕ေတြ......။ပစၥညိးဥစၥာ၊ဂုဏ္ပကာသနေတြကိုမက္ေမာလြန္းပီး..လူကိုလူခ်င္းမျမင္ႏိူင္ေလာက္ေအာင္...႐ူးၾကလြန္းတဲ႔..လူေတြဖက္တြယ္ထားတဲ႔အတၱတရားးႀကီးမားမႉ႔ေတြ...။ပစၥညိးဥစၥာႏြမ္းပါးခ်ိဴ႔တဲ႔သူေတြရဲ႕ေမ်ာ္လင့္ခ်က္ဆနၵေတြဟာ
အိမ္မက္ထဲမွာဘဲ႐ွိေနရတဲ႔ဘဝေတြ....။
ဒီဆန္႔က်င္ဖက္ႏွစ္ခုဆိုတာ...၃နဲ႔၄ လိုဘဲ..ေက်ာျခငိးကပ္ေနေသာ္လည္း..၊မ်က္ႏွာမူထားတာက..ဆန္႔က်င္ဖက္ဆိုေတာ့...၊
နီးပါလ်က္နဲ႔ေဝးေနတဲ႔..လူ႔ဘဝေတြ....။
ဒါေတြဟာ...ဘယ္ေတာ့မ်ားမွကြယ္ေပ်ာက္မွာလဲ....
တန္းတူညီမ်ွလူ႔ဘဝေတြ...ဘယ္ေတာ့မ်ားမွျမင္ေတြ႔ရမွာလဲ
ဆိုတဲ႔..ဘဝင္မက် မႉ႔ေတြဟာ..အႏွစ္သုံးဆယ္ေက်ာ္လာေသာ္လည္း...
႐ွိေနဆဲ....ျမင္ေနဆဲပါလား....။


ရီရီေဆြ
အလုံ.မုံရြာ