" အမုန္း၏အျခားဘက္၌ … "

အခန္း (၂၆)

(၁)

" ကဲ … ရပါျပီရွင္ " 

မြန္း ျပံဳး၍ ေကာင္းကင္ ကို ေျပာလိုက္သည္ … ။ ထို႔ေနာက္ ထမင္းဘူးေလးတစ္ဘူးကို ခံုေပၚတင္လိုက္သည္ … ။

" ဒါဘာလဲ မြန္း " 

ေကာင္းကင္ က ထမင္းဘူးကိုၾကည့္ျပီး မြန္း ကို ေမးလိုက္သည္ … ။

" အဟမ္း … ဒါက မြန္း ထမင္းဘူး "

မြန္း က ျပံဳးျပီး ေျပာလိုက္သည္ … ။

" မြန္း ထမင္းဘူး … ဟုတ္လား "

" အင္း … အထဲမွာဘာပါလဲဖြင့္ၾကည့္လိုက္ပါအံုး "

ေကာင္းကင္ မြန္း ၏ ေစခိုင္းခ်က္အရ ထမင္းဘူးကို ဖြင့္လိုက္သည္ … ။ ထို႔ေနာက္ အထဲမွအရာကိုၾကည့္ကာ အားရပါးရ ရယ္ေလသည္ … ။

" ဘာရယ္တာလဲ … ေကာင္းကင္ ေနာ္ … မြန္း က သူလုပ္ခိုင္းလို႔လဲလုပ္ေပးရေသးတယ္ "

" မြန္း ကလဲ … က်ြန္ေတာ္က ကေလးမွမဟုတ္တာ ပန္ဒါေတာ့မလုပ္နဲ႕ေပါ့ … ဒါေပမဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းတယ္ … ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "

ေကာင္းကင္ က ရယ္ခ်င္သည့္စိတ္ကို ထိန္းထားသည့္ မ်က္နွာျဖင့္ ေျပာသည္ … ။

" ေကာင္းကင္ လက္က သိပ္အဆင္မေျပေသးေတာ့ မြန္း စားလို႔လြယ္မဲ့ဟာေလးပဲ ေရြးလုပ္လိုက္တာ "

" ဟုတ္ကဲ့ပါ … တကယ္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ "

" ကိစၥမရွိပါဘူး ေကာင္းကင္ ရယ္ … ဒါနဲ႕ မြန္း အစ္ကို႔အတြက္လဲလုပ္ထားတယ္ "

မြန္း က ေျပာျပီး လေရာင္ ကို ထမင္းဘူးတစ္ဘူး ထုထ္ေပးလိုက္သည္ … ။ လေရာင္ က အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ ထိုထမင္းဘူးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္ … ။

" မြန္း က ကိုကို႔က်ေတာ့ အသည္းပံုလုပ္ေပးတယ္ "

ေကာင္းကင္ က ျပံဳးစစနွင့္ မြန္း ကို ေျပာလိုက္သည္ … ။

" အာ … ဒါ ဒါကေလ အစ္ကို က အၾကီးမို႔လို႔ "

" အၾကီးမို႔လို႔အသည္းပံုလုပ္ေပးတယ္ေပါ့ "

" ညီညီ … မြန္း ကို မစနဲ႕ေတာ့ … ဗိုက္ဆာတယ္ဆိုစားေတာ့ေလ "

လေရာင္ ဝင္ဟန္႔လိုက္ေတာ့မွ ေကာင္းကင္ က ေခါင္းကုတ္ျပီး မြန္း ကို ရီျပသည္ … ။

" စားေတာ့ေလ ညီ "

" ဟင့္အင္း … ကိုကို တို႕သြားမွစားမယ္ "

" ဒါဆို ကိုကို တို႔ သြားမယ္ … ညီ တစ္ေယာက္ထဲ ျဖစ္တယ္မဟုတ္လား "

" အင္း "

လေရာင္ နွင့္ မြန္း ေကာင္းကင္ ကို ႏႈတ္ဆက္ကာ ထမင္းစားခန္းထဲမွ ထြက္လာခဲ့ၾကသည္ … ။

(၂)

မြန္း နွင့္ လေရာင္ ထမင္းစားခန္းထဲတြင္ ေကာင္းကင္ ကို ထားခဲ့ျပီး ျခံထဲသို႔ ဆင္းလာခဲ့သည္ … ။ 

" ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ မြန္း "

အဆက္အစပ္မရွိ ေျပာလိုက္ေသာ လေရာင္ ၏ စကားေၾကာင့္ မြန္း ေၾကာင္သြားသည္ … ။

" ဘာကိုလဲ အစ္ကို "

" ညီညီ႔ ကို ရယ္ေအာင္လုပ္ေပးလို႔ … သူ အဲ့ဒီလိုမရယ္တာၾကာျပီ … ဒီေန႔မွ မြန္း ေက်းဇူးေၾကာင့္ အဲ့ဒီလိုအျပံဳးမ်ိဳး ျပန္ေတြ႔ရတာ "

" မြန္း ဘာမွလုပ္မေပးရပါဘူး အစ္ကို ရယ္ "

လေရာင္ က ဘာမွျပန္မေျပာပဲ မြန္း ကို ဖက္လိုက္သည္ … ။ 

" အစ္ကို ဘာလုပ္တာလဲ … သူမ်ားေတြျမင္ကုန္မယ္ "

မြန္း လေရာင္ လက္ထဲမွ ရုန္းထြက္ျပီး ေျပာလိုက္သည္ … ။

" ကိုယ့္အိမ္ထဲမွာပဲဟာ … ျမင္ျမင္ကြာ "

" ဟာ … အစ္ကို ေနာ္ "

မြန္း က ေျပာျပီး ျခံထဲသို႔ဆင္းေျပးသြားသည္ … ။

" မြန္း ကိုယ့္ကိုေစာင့္အံုး "

လေရာင္ မြန္း ကိုေခၚျပီး မြန္းေနာက္မွ ေျပးလိုက္လာခဲ့သည္ … ။

(၃)

" ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဆရာဝန္ျဖစ္ျပီး ဘယ္သူ႔ကိုဘယ္လိုကုရမယ္ဆိုတာ သိေပမဲ့ … ညီညီ႕ ကိုက် အရင္လိုပံုမွန္ျပန္ျဖစ္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ေပးရမလဲမသိေတာ့ဘူး မြန္း ရာ "

လေရာင္ ခဲလံုးတစ္လံုးကို ေရကန္ထဲ ပစ္ရင္း မြန္း အား လွမ္းေျပာလိုက္သည္ … ။ မြန္း က ခ်က္ခ်င္း စကားမျပန္ေသးပဲ အတန္ၾကာေအာင္ ျငိမ္သက္ေနသည္ … ။ ျပီးမွ 

" ခရီးေလးဘာေလးထြက္ … သူ႔အေၾကာင္းကို သူျပန္မစဥ္းစားနိုင္ေအာင္ အလုပ္မ်ားမ်ားရႈပ္ေပးေပါ့ အစ္ကို ရယ္ "

ဟု ျပန္ေျဖသည္ … ။ မြန္း စကားဆံုးသြားေသာအခါ လေရာင္ က ခပ္ႏြမ္းႏြမ္းျပံဳးလိုက္သည္ … ။

" အစ္ကို ၾကိဳးစားၾကည့္ျပီးျပီ … နန္း ဆံုးျပီးကတည္းက သူ႔ကိုဘယ္မွေခၚလို႔မရဘူး " 

" ဒါျဖင့္ … မြန္း ၾကိဳးစားၾကည့္ရမလား "

မြန္း က သြက္လက္စြာျဖင့္ ေမးလိုက္သည္ … ။ လေရာင္ က အတန္ၾကာေအာင္ စဥ္းစားေနျပီးေနာက္

" အင္း ေျပာၾကည့္ေလ … သူလက္ခံရင္အစ္ကိုတို႔သြားၾကတာေပါ့ … မြန္း ပါလိုက္ခဲ့ "

ဟု ေျပာသည္ … ။ 

" အိုေက … ဒါဆို အခုသြားေျပာတာေပါ့ "

မြန္း က ေျပာျပီး ေနရာမွထကာ အိမ္ထဲဝင္ရန္ ျပင္လိုက္သည္ … ။

(၄)

မြန္း အိမ္ထဲေနာက္တစ္ေခါက္ ျပန္ဝင္လာေသာအခါ တစ္အိမ္လံုး အပ္က်သံပင္မၾကားရေလာက္ေအာင္ တိတ္ဆိတ္ေနသည္ … ။

" ေကာင္းကင္ ဘယ္မွာပါလိမ့္ "

မြန္း စိတ္ထဲမွ ေတြးလိုက္ကာ ေကာင္းကင္ ကို ေတြ႕ခဲ့သည့္ ထမင္းစားခန္းဆီသို႔ ေလ်ွာက္လာခဲ့သည္ … ။

" မမ "

တစ္စံုတစ္ဦးက မိမိပုခံုးကို လွမ္းကိုင္လိုက္သျဖင့္ မြန္း လန္႔သြားကာ အေနာက္သို႔ ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္သည္ … ။ အိမ္အကူဟု ထင္ရေသာ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္က မြန္း ေဘးတြင္ ခပ္ရို႕ရို႕ရပ္ကာ မြန္း ကို ၾကည့္ေနသည္ … ။

" မြန္း ကို ေခၚတာ ညီမ လား "

မြန္း က ထိုေကာင္မေလး ကို ျပံဳးျပျပီး ေမးလိုက္သည္ … ။

" ဟုတ္ပါတယ္ မမ "

" ဘာေျပာမလို႔လဲဟင္ "

မြန္း ေမးခြန္းကို ထိုေကာင္မေလးက ေျဖရခက္သြားဟန္ျဖင့္ ခ်ပ္ခ်င္းျပန္မေျဖေသးပဲ ခတၱတိတ္ဆိတ္သြားသည္ … ။ ျပီးမွ ေခါင္းကုတ္လိုက္ျပီး

" မမ ထမင္းစားခန္းထဲသြားမလို႔လား "

ဟု ေမးသည္ … ။

" ဟုတ္တယ္ … ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္ "

" ဟိုေလ … အစ္ကိုေလး က ဘယ္သူမွဝင္မလာေစနဲ႕လို႔မွာထားလို႔ပါ … မမ လိုခ်င္တာရွိရင္ အစ္ကိုေလး ထမင္းစားျပီးရင္ က်ြန္မသြားယူေပးပါ့မယ္ " 

" ေၾသာ္ … ရပါတယ္ … မြန္း က ေကာင္းကင္ နဲ႕ ေတြ႕ဖို႔လာတာ … သူထမင္းစားေနတယ္ဆိုရင္လဲ ျပီးမွေတြ႕ေတာ့မယ္ "

" ဟုတ္ကဲ့ မမ "

ထိုေကာင္မေလး က မြန္း ကို ႏႈတ္ဆက္ျပီး ေနရာမွထြက္သြားသည္ … ။ ထိုေကာင္မေလး ထြက္သြားေသာအခါ မြန္း ထမင္းစားခန္းဆီသို႔ အသာေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္သည္ … ။ ထမင္းစားခန္းထဲတြင္ ေကာင္းကင္ က မြန္း နွင့္ စကားေျပာခဲ့သည့္ ေနရာမွာပင္ 
ေက်ာက္ရုပ္ကဲ့သို႔ မလႈပ္မယွက္ ထိုင္ေနသည္ … ။

" အဆင္မွေျပရဲ႕လားမသိဘူး "

မြန္း စိတ္ထဲမွေတြးလိုက္ကာ ထမင္းစားခန္းထဲဝင္ရန္ ျပင္လိုက္သည္ … ။

" ဟင္ … ေကာင္းကင္ ငိုေနတာလားမသိဘူး "

မြန္း ေကာင္းကင္ ေနာက္ေက်ာကိုၾကည့္ကာ ေတြးလိုက္မိျခင္း ျဖစ္သည္ … ။

(၅)

" ေကာင္းကင္ "

မြန္း ထမင္းစားခန္းအဝမွေန၍ ေကာင္းကင္ ကို လွမ္းေခၚလိုက္သည္ … ။ မြန္း အသံၾကားေသာအခါ ယခင္က ျငိမ္သက္ေနေသာ ေကာင္းကင္ ဆတ္ကနဲ လႈပ္ရွားသြားကာ ေနရာမွထ၍ မြန္း ကို လွမ္းျပံဳးျပကာ

" မြန္း … ေရာက္ေနတာၾကာျပီလား "

ဟု ေမးသည္ … ။

" အင္း ေကာင္းကင္ … အဆင္ေျပရဲ႕လား "

" ေျပပါတယ္ … မြန္း က်ြန္ေတာ့္ကိုဘာေျပာမလို႔လဲ "

ေကာင္းကင္ ေျပာမွ မြန္း သတိဝင္လာကာ

" ဟုတ္သားပဲ … မြန္း တို႔ခရီးထြက္မလို႔ "

ဟု ေျပာသည္ … ။

" ခရီး … အင္း သြားေလ "

" ေကာင္းကင္ ပါ လိုက္ခဲ့ေလ "

ေကာင္းကင္ က စဥ္းစားေနဟန္ျဖင့္

" က်ြန္ေတာ္က ဘာျဖစ္လို႔လဲ "

ဟု ေမးသည္ … ။

" မြန္း ရယ္ … မြန္း ကိုကို ရယ္ … အစ္ကို လေရာင္ ရယ္ ပါမွာ … ေကာင္းကင္ ပါ လိုက္ရင္ပိုေကာင္းတာေပါ့ "

မြန္း စကားအဆံုးတြင္ ေကာင္းကင္ က ေခါင္းကုတ္လိုက္ျပီး

" က်ြန္ေတာ္မလိုက္ခ်င္ဘူး မြန္း ရယ္ "

ဟု ခပ္ညည္းညည္း ေျပာလိုက္သည္ … ။

" ဘာျဖစ္လို႔လဲ ေကာင္းကင္ ရဲ႕ "

" အင္း … က်ြန္ေတာ္လိုက္ခ်င္စိတ္မရွိဘူးျဖစ္ေနတယ္ မြန္း တို႔ပဲသြားၾကပါ "

" ဒါေပမဲ့ … "

" က်ြန္ေတာ္အေပၚထပ္တက္ေတာ့မယ္ "

ေကာင္းကင္ က မြန္း စကားမဆံုးခင္ ျဖတ္ေျပာလိုက္ျပီး ထမင္းစားခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္ … ။

(၆)

" မြန္း ကို … ညီညီ က တကယ္ အဲ့ဒီလိုေျပာလိုက္တယ္ေပါ့ " 

လေရာင္ က အံ့ၾသစြာ ေမးလိုက္သည္ … ။

" ဟုတ္တယ္ … ေကာင္းကင္ ကို ၾကည့္ရတာ တစ္ခုခုကို စိတ္ထိခိုက္သြားသလိုပဲ "

" အင္း … ခရီးသြားတာနဲ႕ပတ္သက္ျပီး သူ႔မွာ psycho ရွိတယ္ … လက္ကလဲ ခရီးသြားတုံးကထိခိုက္မိတာဆိုေတာ့ လန္႔ေနတာျဖစ္မယ္ … စိတ္မပူပါနဲ႕ အစ္ကို ေခၚၾကည့္လိုက္မယ္ "

လေရာင္ က မြန္း လက္ကို ဆုပ္ကိုင္ျပီး ေျပာလိုက္သည္ … ။

" ဒါဆို မြန္း အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ "

" အစ္ကို လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ "

" ရပါတယ္ … အစ္ကို ေကာင္းကင္ ကိုသာ ဂရုစိုက္ "

မြန္း က ေျပာျပီး လေရာင္ ပါးကို ခပ္ဖြဖြနမ္းလိုက္သည္ … ။

" ဖုန္းေခၚလိုက္မယ္ အစ္ကို "

ျခံထဲမွေန၍ လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္ေသာ မြန္း ကို ၾကည့္ကာ လေရာင္ နွစ္နွစ္ျခိဳက္ျခိဳက္ ျပံဳးလိုက္မိသည္ … ။

(၇)

လေရာင္ ခပ္ဟဟပြင့္ေနေသာ တံခါးကို ျဖတ္၍ ေကာင္းကင္ ၏ အခန္းထဲသို႔ ဝင္လာခဲ့သည္ … ။

" ညီ … ေကာင္းကင္ "

လေရာင္ အခန္းထဲတြင္ ေကာင္းကင္ ၏ နာမည္ကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ေခၚလိုက္သည္ … ။ သို႔ေသာ္ တံု႔ျပန္မႈ မရွိဘဲ ျငိမ္သက္ေနသည္ … ။ လေရာင္ အထိတ္တလန္႔ျဖင့္ အခန္းမီးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္ … ။ ရႈပ္ပြေနေသာအိပ္ရာ နွင့္ ဖတ္လက္စ စာအုပ္မ်ားကလြဲ၍ အျခားတစ္စံုတစ္ရာ ထူးျခားမႈမရွိ … ။

" ဒီေကာင္ေလး ဘယ္ေတြမ်ားသြားေနပါလိမ့္ "

လေရာင္ စိတ္ထဲမွေတြးလိုက္ကာ ေအာက္ထပ္သို႔ဆင္း၍ ထမင္းစားခန္းထဲ ဝင္လာခဲ့သည္ … ။

" ညီ … ေကာင္းကင္ "

တံု႔ျပန္သံမၾကားရ … ။ သို႔ေသာ္ … အေမွာင္ထဲတြင္ တစ္စံုတစ္ေယာက္ အသက္ရွဴေနသံကို ၾကားရသျဖင့္ လေရာင္ မီးခလုတ္ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္ … ။ 

" ညီ … ေကာင္းကင္ "

လေရာင္ မီးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရာ အရက္ပုလင္းခြံမ်ား ရႈပ္ပြေနသည့္ စားပြဲခံုေပၚတြင္ ေခါင္းေမွာက္ကာ အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာ ေကာင္းကင္ ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ … ။

" ဒီေကာင္ေလးေတာ့ကြာ "

လေရာင္ စိတ္ထဲမွေျပာကာ ေကာင္းကင္ ကို အသာလႈပ္ႏႈိးလိုက္သည္ … ။

" ညီ … ထ ထ … အခန္းထဲသြားရေအာင္ "

လေရာင္ ႏႈိးလိုက္ေသာအခါမွ ျငိမ္သက္ေနေသာ ေကာင္းကင္ လႈပ္ရွားလာသည္ … ။

" ကိုကို "

ေကာင္းကင္ က လေရာင္ ကို ခပ္တိုးတိုးေခၚလိုက္သည္ … ။

" အင္း … ဘာျဖစ္လို႔လဲ ညီ "

" က်ြန္ေတာ္ အားလံုးေရွ႕မွာ ဘာမွမျဖစ္သလို ဟန္ေဆာင္ေနရတာပင္ပန္းေနျပီ … ထပ္ျပီး ဟန္မေဆာင္ေတာ့လို႔မရဘူးလား "

ေကာင္းကင္ စကားေၾကာင့္ လေရာင္ ေတြေဝသြားသည္ … ။ သို႔ေသာ္ ေကာင္းကင္ မရိပ္မိေစရန္ ျပံဳးလိုက္ျပီး စကားလမ္းေၾကာင္း လႊဲလိုက္သည္ … ။

" ညီ … ပင္ပန္းေနရင္အိပ္ေတာ့ … နိုးလာရင္ အရာအားလံုးက အသစ္ျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ … ညီေလး ေရွ႕မွာ ကိုကိုတစ္ေယာက္လံုးရွိတယ္ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႕ "

" ေမေမ့ ကို အရမ္းသတိရတာပဲ ကိုကို ရယ္ "

ေကာင္းကင္ က ေျပာျပီး စားပြဲခံုေပၚတြင္ ေခါင္းကိုျပန္ေမွာက္ခ်လိုက္သည္ … ။

(၈)

" ညီ … ေမေမ နိုးေနျပီ … သြားေတြ႕လိုက္အံုး "

" ဟုတ္ကဲ့ … ကိုကို "

လေရာင္ စကားဆံုးေသာအခါ ေကာင္းကင္ မိခင္ျဖစ္သူ အခန္းရွိရာသို႔ ေျပးသြားသည္ … ။

" ေမေမ "

ေကာင္းကင္ မိခင္ျဖစ္သူကို ေခၚျပီး နဖူးကို ခပ္ဖြဖြနမ္းလိုက္သည္ … ။

" သက္သာရဲ႕လား ေမေမ "

ေကာင္းကင္ ၏ မိခင္ျဖစ္သူ က ခပ္ဖြဖြျပံဳးျပီး ေခါင္းညိတ္ျပသည္ … ။

" သား ကိုကို ေရာ "

" အျပင္မွာရွိတယ္ ေမေမ "

" ေမေမ့ဆီခဏလႊတ္လိုက္ေနာ္ "

" ဟုတ္ "

ေကာင္းကင္ မိခင္ျဖစ္သူအား ျပန္ေျဖျပီး အခန္းအျပင္သို႔ ထြက္လာခဲ့သည္ … ။ 

" ကိုကို … ေမေမ ေခၚေနတယ္ "

ေကာင္းကင္ မိခင္ျဖစ္သူထံ လေရာင္ ကို ေခၚေပးျပီး အခန္းအျပင္တြင္ တိတ္ဆိတ္စြာ ရပ္ေနမိသည္ … ။ 

(၉)

" ညီ အဆင္ေျပရဲ႕လား "

လေရာင္ က ေကာင္းကင္ ပုခံုးကို ခပ္ဖြဖြဖက္ျပီး ေမးလိုက္သည္ … ။

" ကိုကို "

" အင္း … ညီေလး "

" က်ြန္ေတာ္တို႔ ေမေမ့ကို တကယ္ဆံုးရံႈးရေတာ့မွာလား "

ေကာင္းကင္ ေျပာလိုက္ေသာ စကားေၾကာင့္ လေရာင္ တိတ္ဆိတ္သြားမိသည္ … ။ သို႔ေသာ္ ေကာင္းကင္ စိတ္ဓာတ္မက်ေစရန္ အတတ္နိုင္ဆံုး ျပံဳးလိုက္ျပီး 

" ေပါက္ကရ ညီ ရယ္ … ေမေမ ျပန္ေကာင္းလာမွာေပါ့ "

ဟု ေျပာလိုက္သည္ … ။

" ကိုကို ကတိေပးလား "

" ေပးတယ္ ညီေလး … တကယ္ဘာမွမျဖစ္ေစရဘူး " 

" ကိုကို႔စကားကို ညီ ယံုမယ္ေနာ္ "

" ေအးပါ … ညီ ရယ္ "

လေရာင္ ျပန္ေျဖျပီး ေကာင္းကင္ ကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဖက္ထားလိုက္မိသည္ … ။ ထိုစဥ္ အေရးေပၚေခါင္းေလာင္းသံ ျမည္လာျပီး လူနာခန္းဆီသို႔ ဆရာဝန္ ဆရာမမ်ား ေျပးလာၾကသည္ … ။

" ကိုကို "

" ေနအံုး ညီ … ဘာျဖစ္တာလဲ ကိုကို သြားၾကည့္အံုးမယ္ "

လေရာင္ ေကာင္းကင္ ကို ေျပာျပီး ဆရာဝန္မ်ားေနာက္မွ ေျပးလိုက္သြားမိသည္ … ။

(၁၀)

" ညီေလး ကို က်ြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းေစာင့္ေရွာက္ပါ့မယ္ ေမေမ "

လေရာင္ မိမိခႏၶာကိုယ္ကို လာေရာက္ထိကပ္လာေသာ အေႏြးဓာတ္တစ္ခုေၾကာင့္ မ်က္စိမ်ားကို အားယူ၍ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္သည္ … ။

" နိုးျပီလား ကိုကို "

ေကာင္းကင္ က စိုးရိမ္ေနဟန္ျဖင့္ လေရာင္ ကို ေမးလိုက္သည္ … ။

" ဦးေဒါက္တာၾကီး သူမ်ားက်န္းမာေရးကိုပဲဂရုစိုက္ေနတာ … ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္က် စက္ရုပ္ထင္ေနတယ္ "

ေကာင္းကင္ က ေျပာျပီး လေရာင္ နဖူးေပၚတြင္တင္ထားေသာ ေရပတ္ဝတ္ကို ဖယ္လိုက္သည္ … ။

" ကိုကို ဖ်ားေနတာလား "

လေရာင္ က ေလသံျဖင့္ ေမးသည္ … ။

" ဟုတ္ပ့ါဗ်ာ … က်ြန္ေတာ္အေတြ႕ျမန္လို႔ … ဒါေတာင္ အဖ်ားက ၁၀၄ ရွိတယ္ … ညၾကီးမိုးခ်ဳပ္ ကိုကို က အျပင္ထြက္ျပီးဘာလုပ္ေနတာလဲ "

ေကာင္းကင္ အေမးကို လေရာင္ က ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖေသးပဲ စဥ္းစားေနသည္ … ။ ျပီးမွ

" အင္း … ကိုကို အေတြးလြန္ျပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားတာျဖစ္မယ္ "

ဟု ေျပာသည္ … ။

" ညီ … ေယာ ကို ဖုန္းဆက္ေခၚထားတယ္ ခဏေနလာလိမ့္မယ္ … သူမလာခင္အထိေတာ့ ကိုကို နားေနအံုး "

" အင္း "

" ညီ မ်က္နွာသြားသစ္လိုက္အံုးမယ္ … ကိုကို ဘယ္မွမထပဲ လွဲေန " 

ေကာင္းကင္ က ေျပာျပီး အခန္းထဲမွ ထြက္သြားသည္ … ။

(၁၁)

" ဟိတ္ေကာင္ေလး … ရာသီဥတုကေအးတယ္ အထဲမဝင္ပဲ အျပင္မွာဘာလုပ္ေနတာလဲ "

ေယာ အိမ္အေပၚထပ္မွ ဆင္းလာလာခ်င္း အျပင္တြင္ထိုင္ေနေသာ ေကာင္းကင္ ကို ေတြ႕သျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္ … ။

" ေအး ေယာ … ေရာက္လာျပီလား "

ေကာင္းကင္ က ေယာ ကို ျပံဳးျပျပီး ျပန္ႏႈတ္ဆက္သည္ … ။

" ေအးတယ္ေလ အထဲဝင္ … ရင္ၾကပ္ေနအံုးမယ္ "

" အင္းပါ အခုမွထိုင္တာ … ဒါနဲ႕ ကိုကို႔ဆီသြားျပီးျပီလား "

ေကာင္းကင္ က စကားလမ္းလႊဲျပီး ေမးလိုက္သည္ … ။

" သြားျပီးျပီ "

" အေျခအေနဘယ္လိုလဲ "

" ဒီတိုင္းရိုးရိုးအေအးပတ္တာ … ငါ ေဆးထိုးေပးခဲ့တယ္ "

" ေအးပါ … ေက်းဇူးပဲကြာ "

ေကာင္းကင္ က ေယာ ပုခံုးကို ခပ္ဖြဖြပုတ္လိုက္သည္ … ။

" ထားပါေတာ့ … မင္းကအျပင္ထြက္ျပီးဘာလုပ္ေနတာလဲ "

" ငါလား … ငါ စဥ္းစားေနတာ "

" ဘာေတြဒီေလာက္စဥ္းစားေနတာလဲ "

" မနက္ျဖန္ ေမေမ့နွစ္ပတ္လည္ေန႔ေလ … ငါ ဘာလုပ္ေပးရမလဲစဥ္းစားေနတာ … ငါအျပစ္ရွိေနသလို ခံစားရလို႔ "

ေကာင္းကင္ အသံက ေျပာရင္း တိမ္ဝင္သြားသည္ … ။

" မင္းအျပစ္မရွိပါဘူးကြာ … မင္းအေမရွိေနတုန္းက မင္းေကာင္းေကာင္းဆက္ဆံခဲ့တာပဲ "

" ဒါေပမဲ့ … ငါေနာက္ဆံုးႏႈတ္စကားေတာင္မေျပာလိုက္ရဘူး "

" ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အျပစ္မတင္ပါနဲ႕ကြာ … "

ေကာင္းကင္ က ျပန္မေျဖပဲ အသာေခါင္းညိတ္ျပသည္ … ။

" အထဲဝင္ျပီးနားေတာ့ … တစ္ညလံုးမအိပ္ရေသးဘူးမဟုတ္လား … မနက္ျဖန္ငါလဲလိုက္ခဲ့ေပးမယ္ "

" ေက်းဇူးပဲကြာ "

ေကာင္းကင္ က ေျပာျပီး ေနရာမွထသြားသည္ … ။

290518851
Khons